Rijst rijst rijst

De omgeving waar we nu weer in terecht zijn gekomen past goed bij Stevens liedje: rijst. Voor wie onze Azië theme song nog niet kent: luisteren!

https://soundcloud.com/user-501532088/rijst-rijst-rijst

Sidemen is een gehuchtje dat populair is geworden omdat het vrij dramatisch midden in de vele rijstvelden ligt, waardoor er in de afgelopen 10-20 jaar ongeveer net zoveel bungalows als mensen zijn gebouwd met uitzicht over de omgeving. Met onze chauffeur hadden we een dealtje gesloten dat hij ons het hele dorpje zou rondkarren op zoek naar een budget hotel. Na eerst al zijn vriendjes afgegaan te zijn (30-50 € / nacht) moest hij van ons stoppen bij elke homestay; al snel kwamen we bij een schattig huisje met mooi uitzicht, waar we bijna de prijs niet geloofden: 9 eu/nacht. Tot ons ongeloof konden we gebruik maken van de infinity-pool en het cafe van het naastgelegen hotel, via de achteringang konden we hier zo naar binnen sneaken. Als je bedenkt dat de bungalows daar begonnen met 30 euro en minder mooi waren, hadden we een mooie deal.

Deze omgeving leende zich, volgens internet, ook uitstekend om op de scooter te verkennen. Omdat we ondertussen heel goed zijn in ronddwalen hebben we dus maar een scooter dagje ingepland. Op richtingsgevoel en af en toe een bordje zijn we maar gewoon een eind gaan rijden; zo eindigden we midden op een rijstveld, bij een verlaten restaurant met prachtig uitzicht en via een hooggelegen weg met prachtige panorama's en een van de slechtste wegen van de dag die steil omhoog en omlaag hobbelde. Via een ingestorte brug waar je min of meer toch nog kon oversteken waren we weer bij ons zwembad, want het was toch best heerlijk klevend warm. Wederom een aanrader als we nog wisten hoe we zijn gereden.

s'Avonds waren we uitgenodigd om te komen eten bij de familie van de eigenaar, waar we niet echt wisten wat we moesten verwachten. De hele familie zou komen en 'special party for us', maar dit viel mee. Olga mocht even haar skills op een weeftouw laten zien en na veel interessante uitleg over hun familieleven kregen we een heerlijke traditionele maaltijd. Hierna moesten we nog even traditionele kleding aan voor de foto en mochten we weer terug naar onze bungalow. Wat zijn mensen hier toch vriendelijk en gastvrij.

Als intermezzo op dit en-toen en-toen verhaaltje nog even over onze tussendoor bezigheden. We hebben van Geert een stapel enveloppen met opdrachten, die we 1 voor 1 moeten openen en uitvoeren. Nadat we moesten 'opdingen' (de spellingcontrole kent het woord niet eens, zo bizar is het) gingen we op jacht naar 'typisch Nederlandse dingen'. Hier kwam het koloniale verleden van Nederland van pas; onze homestay in Bogor had zelfs een Delfts blauw versierde klomp als asbak. De vele Nederlandse koloniale villa's in Malang gaven het idee van een wijk in het Gooi en in veel steden in Java kan je bij de 'Holland Bakery' allerlei brood-variaties scoren. De grote verlichtte molen op het dak van deze zaakjes maken het toeristische plaatje af.

Mocht je echt Nederlands willen, dan kan je in Bali gewoon naar de friet van piet voor een kroket of frikandel. Het biertje wat je hierbij drinkt lijkt dan verdacht veel op de oerhollandse Heineken, alleen heet het hier Bintang. Helaas smaakt het nog steeds verdacht veel naar dat vieze Hollandse bier wat ze overal ter wereld zo lekker vinden.

De derde opdracht van Geert was zeer geschikt voor Ubud; een dorp met meer hotels en guesthouses dan normale huizen. Op straat zie je 80% toeristen en alles wat lokaal was is vervangen door westerse restaurants of winkels. Je kan hier dan ook prachtig shoppen op de lokale markt/tourist trap voor allerlei rommel/souvenirs waar de meeste vakantiegangers veel te veel voor betalen. Wij moesten in ieder geval op zoek naar 'de lelijkste bieropener of koelkastmagneet'.

De vele honderden bieropeners in de vorm van een penis (kleurtjes, klein, groot) waren natuurlijk een goede keuze geweest, echter maakt Edwin (en nu tijdelijk Jelle) daar al jaren zijn bier mee open sinds Geert en Jolien deze als souvenir meenamen uit datzelfde Ubud. Na een middagje zoeken en onderhandelen hebben we echter het aller aller aller lelijkste meegenomen wat we konden vinden, wat de komende jaren aan Geert zijn koelkast mag hangen (wil iedereen Geert daar aan houden?)...

Op Joliens aanraden zijn we op een mountainbike 25 km gaan fietsen, dwars door rijstvelden en kleine dorpjes. Gelukkig voor ons was 24 van de 25 km bergafwaarts, in deze hitte is normaal fietsen echt geen pretje. Ook moesten we in Ubud op zoek naar een notaris (wat nogal wat pogingen en moeite kostte) om iets te tekenen voor een erfenisafhandeling van een oudtante van Ed, en was het voornamelijk heel erg warm. Zweterig plakkerig en waaristochdatcafemetaircooffan-warm.

Na wat dagen ronddwalen was het tijd voor de kookcursus, waar ze bewezen wel degelijk efficiënt te kunnen werken. Waar normaal 10 man personeel staat te niksen, ging het hier met militaire precisie. De kookcursus was met 25 man, een hele opgave. Toch hebben we, afgezien van het snijden van de enorme stapel groentes en kruiden, alles in tweetallen gedaan en hoefden we bijna niet te wachten. Tijdens de uitleg van de bazin des huizes waren 3-5 dametjes bezig met de groentes verdelen, snijplanken neerleggen, pannen afwassen en terugzetten en thee en koffie schenken. Zodra je even opstond of wegliep van je tafel was op magische wijze de vieze pan verdwenen en stond een nieuwe pan en nieuwe verzameling ingrediënten klaar. Ging dit thuis ook maar zo; op deze manier zou Edwin zelfs willen koken. Dit was een mooie afsluiting voor Ubud, eenmaal thuis zal Olga onze skills nog wel eens showen.

Last minute besloten we naar Munduk te gaan om een beetje de Ubud-hitte te ontsnappen; het idee van Mark om een ijsblokjes-pak aan te doen was namelijk de afgelopen dagen best welkom geweest. Munduk ligt tussen de bergen op zo'n 1000 meter hoogte, met prachtige uitzichten (en gelukkig wat wolken voor schaduw). Hier kan je goed hiken, wat we vanochtend ook in alle vroegte gingen doen. Vanuit onze home stay liep een mooie route, langs twee watervallen. Gewapend met een kaart zijn we niet eens verdwaald (kon ook bijna niet) en hebben we vooral steil omlaag en omhoog gelopen. De uitzichten waren dat geploeter echter meer dan waard; omdat het nog zo vroeg was kom je kilometers ver kijken.

Morgen gaan we, tjah, waarheen eigenlijk. Moeten we nog beslissen. Daarover volgende week meer!